"Butelka"

Tu jest syf, tu mieszka Syzyf.

Każdego dnia, gdy się budził

Mówił : Nie chcę już pić!

Oczęta przekrwione obejmowały nieład

Szarość tęczówek głęboka jak rozpacz,

Chuda kość, wyschłe usta.

Rozjuszonych mustangów tabuny

Plątały kłęby gryzących wełnianych myśli.

Każdy dech fetoru minionej nocy

Plamił spirytystyczną biel środka.

Grabie wyciąga ku czarnym plamom

Gnojnych biesiadników,

Pana żwirem sypie i w przydroży kamień okuwa

Materializuje się to coś na kształt

Wagonu resztek pociągu tego,

Błądzącego w czerni moralnego jestestwa.

Niczym wisior, pętlę na siebie przyodziewa,

Wołanie nastało harfy o pękniętych strunach.

Nie jest to mową - krzyk dzikiej bestii,

Ryk wewnątrzczaszkowym doboszom

Płutna przebija

Zawiesza się niczym palto na kołek

I kończy...

Spróbowawszy trucizny raz

Zainfekował się po kończa czas.

Ni uleczyć się nie dało, choć wielu próbowało.

Jego wolą było najwidoczniej odejść na tamten świat.